Uykusuzluk bastırdı iyice. Uyumam gerek. Ama beni boğan bu loş odada göz kapaklarım kapanmamakta ısrarcı. Düşünüyorum neredeydim, nereye geldim. Başarı anlamında bir şey değil bu sadece bir değişiklik. Adeta bir çiçek gibi gün be gün solup tekrar açıyorum, tekrar başlıyor hayata ve tekrar ölüyorum. Bu düşünceler beni kahrediyor. Biliyorum bana has değil yaşamı sorgulamak, insanlık sorularla dolu biliyorum. Ama nasıl rahat uyuyorlar onu bilemiyorum işte. Bu yalnızlık beni mahvediyor. Eriyorum bu kalabalıkta. Yapraklarım döküldü henüz yirmi yaşımda. Kurudur artık dallarım, zaten hiç meyve vermedim. Hangi işe başladıysam hep yarım, hep eksik bir şeyler var. Biliyorum siz de düşünüyorsunuz nedir bu hayat denen şey. Nedir bu bitmek bilmeyen aynı zamanda da hızlıca tükenen şey. Zaman mı geçen yoksa günler mi. Eğer zamansa tükettiğimiz, ölüyoruz demektir ama eğer günleri tüketiyorsak hiç doğmamışız demektir. Ben günleri tüketiyorum, hem de art arda. Ve tükenmesini heyecanla bekliyorum çünkü biliyorum gün gelince sonsuz bir karanlık egemen olacak varlığıma. Duyum yok; hisler, anılar, trajediler yok. Son bulacak hepsi o gün. Benim de içimi rahatlatan bu, kimileri sonsuz mutluluk dolu bir cennet yaşamı ister hayattan sonra ben ise yalnızca hayatın bittiği günü görmek istiyorum. Çünkü eğer cennet varsa o benim cehennemim olacak, bunu biliyorum. Yirmi yıl taşımakta güçlük çektiğim omzumdaki bu yüklerin artarak sonsuza kadar devam etmesi ne vahim bir şey olurdu. Sesimi çıkarmadan içime attığım onca şey birikerek, adeta bir çığ gibi, cennetime hücum ederdi.

 Yirmi yıldır yaşadığım bu kurulu düzeni ben seçmedim. Ne ülkemi, ne şehrimi, ne ailemi ne de arkadaşlarımı ben seçmedim. Hepsi altın tepside sunuldu bana, ve ben tükettim. Ailemin yanında ailemi tükettim, sevdiğimin yanında sevgimi tükettim ve o güzelim şehirde unutulmaz anıları tükettim. Şimdi şehrimden, ailemden ve sevgimden uzağım. Ve bana yine altın tepside sunulan İstanbul'da gençliğimi tüketiyorum. Yaktığım her sigarada, yediğim her yemekte, içtiğim her suda, geçen her günde... Bir bir tüketiyorum her şeyi ve elimde ne varsa olmayanın arzusuyla mahvediyorum benliğimi. Bu kirlenmiş toplumsal varlık, mahvediyor kendini hak ettiği gibi. Toplum beni bu hale getirdi ve şimdi ben ne reddedebiliyorum gerçeği ne de engel olabiliyorum. Çünkü biliyorum hepimiz bu çarkın içindeyiz, hepimiz salıyoruz zehrimizi birbirimize. Kinle, nefretle ve çoğu zaman sevgiyle. Çünkü en çok zarar veren sevgidir bize. Sevdiğimizi mahvetmek, yok etmek isteriz. Bizsiz yaşayamaz hale gelsin isteriz. Ve bundan emin oluncaya kadar içimiz içimizi yer. Emin olduğumuz zaman ise o kişi ailemiz olur, arkadaşımız olur, sevgilimiz olur. Biliyorum ki bıraktım bu zehri hepinizin içine, biliyorum ki anılarla kirlettim hayatınızı. Travmanız oldum, göz yaşınız oldum, mutluluğunuz oldum. Bunların hepsi zehrimin eseri işte. Gün be gün işledim hayatınıza o ilişki denen illeti. Artık gözümün içine bakıyor gözleriniz; merak ediyor, sorguluyor ve merhamet dileniyor benden. Yokluğumda anılarımla bulandırıyorum yaşamınızı, varlığımda yargılarımla. Ama şunu bilin ki ben, ben değilim. Ben gördüğünüz şu dünyanın kusursuz bir ürünüyüm. Ben Roma İmparatorluğuyum, Cezayir katliamıyım, dünya savaşlarıyım. Ben bu dünya üzerinde yaşanmış her şeyim. Yüzyıllardır yaşanmış toplumsal, siyasi hatta kişisel her şeyin bir türeviyim ben. Onlarla şekillendim, onlarla yetiştim. Ben yirmi yıldır yaşanmış her şeyim,bana bu öğretildi bu gösterildi. Eğer ağlattıysam sizi bu yüzdendir, eğer kahkahalar attıysanız sayemde işte yine bu yüzdendir.

 Ve size gelince, siz de en az benim kadar bir toplum ürünüsünüz. İster reddedin bu dünyayı, ister yok sayın. İster bilmiyor olun Fransız İhtilalini, ister her detayı biliyor olun tarihteki. Ne isterseniz olun ama bilmediğiniz bir şey var, içinizde bir yerde-belki çok derinde,bilinçaltında- omzunuzda bu yükle yürüyorsunuz kendi sonunuza. Teslim etmek için bu tarihi yükü kendi çocuklarınıza, kardeşlerinize, torunlarınıza. Biliyorum, çünkü gördüm zehir torbalarınızı.

Gece ve yine gece

Yalnızlık gece kadar hafif

Ve gece, siyah yıldızsız bir gece

Bitmek bilmez döngü bu

Yaşam denen bilmece

Gece çeker kendine

Nefes nefes, hece hece

Tüketir benliğimi her saniyesinde

Yaklaştığım bu yerde

Sessizliktir tek hakikat

Takatim yok ayrılmaya

Ve yorgunum mutluluk kadar

Gece ve yine gece

Bitsin artık bu bilinmez

Bu mekruh yerleşke

Ah bu suskunluk, bu acı yalnızlık

Bu karanlık bu ışıksız kare

Sonu gelmez serzeniş

Çığlıklar senfonisi

Dindirsin kederimi

Ve gece ah yine gece

Sen aldın beni benden

Bir şehir kadar virane

gülüşler kadar kahpe

ah sonu olmayan gece

Son ver artık bu gidişe

Sükut ve işkence

Yankılanır her ezgide

Hüzün, üzüntü ve cefa

Kalmadı artık bir mana

Ah solgun, kimsesiz gece

Dök yapraklarını kalbime

Süzül usulca kara toprağına

Dualarla karşılandığın

Göz yaşlarıyla karıştığın

O siyah hakkaniyete 

Kavuş sualsiz memleketine

Ah gece, yine yine ve yine

Al beni kendi mabedine

Dindir artık şu fırtınayı

Vakti geldi durulmanın

Bu fani medeniyette

Zamanıdır kavuşmanın

Senin o gaddar ellerinde