Sustun, bir şey gizler gibiydin
Penceresinde mavi göklerin
Omuzlarında ayaz ,
Sesi kalmıştı gitmelerin
Hıçkırıklarında kara deniz
Seni çağırıyordu usulca
Ayaz bitsin artık
Gel son ver buna
Dedi fısıltıyla köprüye
Bir sonu yok yalnızlığının
Bir çıkışı, bir kaçışı
Gözyaşların dindirmez ağrını
Zaman düzeltmez hiçbir anıyı
Hatıralardır, düşmanındır zaman
Gel aç kollarını bana
Bir son ver buna
Havada süzülürken ellerin
Dağıldı tüm kederlerin
Her şeyin bitişi gibi
Hayatın bitişi de sessizdi
Gövden çiçekler saçtı denizde
Köprünün altından sular geçti
Bir neden aradılar cesete bakarken
Gencecikmiş halbuki
Ne yazık dediler
Onlar bilemezdi ki
-hayal bile edemezdi-
İki, üç nedeni
veya hiç nedeni
Nedensizliği
En tepeyi görmedi onlar
En dibi-cehennemi-
Ortada başladılar hayata
Hep ortada bitti
Ama sen gördün
Sen tattın başarıyı
Göklere çıktın bir anda
Kendini gördün yeryüzünde
Yapayalnız, gülünç
Alkışları duydun en tepede
Yazık oldu gençliğine dediler
Çok zekiydi yazık oldu
Bu kadar başarıya rağmen
Neden atladı o köprüden
Deniz getirdi seni Bebek kıyılarına
Boğularak öldü dediler
Otuz yaşında boğuldu ayazdan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder